MORS

MORS

apud Gaditanos olim aram habuit. Vide supra in voce Dii. Etiam pro quodam Numine aut Daemone Maroni. Aen. l. 11. v. 197.

Multa boum circa mactantur corpora Morti.

Ubi Servius, Aut in mortem, inquit: aut Morti ipsi Deae. ac Lacedaemoniis, quos praeter Metum, Mortem veneratos esse, habes apud Plut. in Gleomede, et prolixius apud Lilium Gyraldum Histor. Gentil. Syntagm. 1. fol. 47. et seqq. nec non Ger. Ioh. Vossium de Idolol. l. 3. c. 20. Statio quoque Theb. l. 4. v. 528.

In scopulis Mors saeva sedet ————

Ubi Mortem, idolum suâ quadam formâ circumscriptum, sedere fingit, licet omnium sit sormarum dissolutrix. Sic currentis idolum praepingit Lucan. l. 2. v. 99.

Quis fuit ille dies, Marius quô moenia victor

Corripuit? quantoque gradu Mors saeva cuourrit?

Et Mortis oracula, inferorum consultatio, apud eund. l. 6. v. 771.

———— certus discedit ab umbris

Quisquis vera petit, duraeque oracula Mortis

Fortis adit ———

Exsertis manibus figuratur. Val. Flacco l. 2. v. 206.

Et Dolus et Rabies, et Leti maior Imago

Visa truces exserta manus. ———

tamquam prompta ad feriendum, implacabilis, stricta, Pedes ei attribuit Horat. l. 1. Od. 4. v. 13.

Pallida Mors, aequô pulsat pede pauperum tabernas

Regumque turres ———

Idemque currentem sacit, alibi, l. 2. Od. 2. v. 14.

Mors et sugacem persequitur virum.

Et alatam, l. 2. Sat. 1. v. 59.

——— seu me tranquilla senectus

Exspectat, seu Mors atris circumvolat alis:

Habitationem adscribit eidem Val. Flacc. l. 4. v. 145.

—— Non hîc ullos reverentia ritus

Pectora Mors habitat, saevaeque hoc littore Pugnae.

Imo adeo Numen Mors, ut et Angelos et Ministros habeat apud Poetas: nimir. Morbos, Febres, etc. Vide Lucianum Charonte. Effigiem eius habes, apud Euripidem Alcestide: adde quae Al. Rossaeus adfert Πανσεβείας Sect. 4. ubi de veterum Graecorum religione. Quin Numinibus thymiamate cultis adscribitur ab Orpheo, sive Onomacrito In indigitamentis. Hodieque apud Brasilienses, in America Meridionali seu potius Mexicanos, Americae Septentrionalis gentem, colitur, nomine Dei mortuorum, formâ adeo terribili hominis ingeniculantis et alati, ut Aristotelis illud φοβερὸν φοβερώτατον videantur exprimere voluisse: Exstat illa apud Christoph. Arnoldum in Addendis selectis, ad Ianuam Gentilismi reseratam Abr. Rogerii etc. Nec omittenda memorabilis Visio Apocalyptica, quâ Mors prosopographice repraesentata Ioanni est, equo insidens, sequente infernô, c. 6. v. 8. Tum vidi et ecce equus pallidus, et eius, qui insidebat ei, nomen erat Mors. Et infernus sequebatur eam: dataque est eis in quadrantem terrae potestas trucidandi gladiô, et fame et morte, et per terrestres feras. Vide plura hanc in rem apud Casp. Barthium Animadversion. ad Statium passim, inprimis vero Theb. l. 4. d. l. Coeterum omnem omnino Mortis mentionem infamem et abominandam, ἀπευκταῖον καὶ ἀπότροπον, ut et funesta ac funebria omnia, exstimabant Veteres Sucton. Claudio c. ult. Et in ultima cognitione pro tribunali, accessisse se ad finem mortalitatis, quamquam abominantibus qui audiebant, semel atque iterum pronuntiavit. Apud Euripidem proin Helena rogat Menelaum, an mortuum se dici pati possit:

Βούλει λέγεσςθαι μὴ ςθανὼν λόγῳ θανεῖν;

Respondet is, inesse quidem in ea re pestiferum omen, passurum se tamen si ita rebus suis consulere possit:

Κακὸς μὲν ὄρνις εἰ δὲ κερδανῶ λέγειν

Ε῞τοιμός ἐιμι μὴ θανὼν λόγῳ θανεῖν.

Et ρῆμα κακὸν, i. e. sermonem male ominatum hunc vocat Sophocles Electrâ. Vide quoque Senecam Troade. Cum igitur Mortis mentio esset facienda necessario, bonis quibusdam verbis, quasi amuletis praemissis, quidquid ominis erat amoliri et averruncare conabantur. Veluti, quum testamenta conderent, bene sibi ominabantur primum: deinde voluntatem suam, si quid secus accideret, testabantur. Aristoteles ita initiô testamenti sui apud Laertium l. 5. c. 11. Ε῎ςται μὲν εὖ ἐὰν δέ τι συμβαίνῃ, τάδε διέθετο Α᾿ριςτυτέλης. Et Theophrastus, ἐςται μὲν εὖ ἐὰν δέ τι συμβῇ, τάδε διατίθεμεν. Vide Des. Heraldum Animadversion. ad Arnobium l. 2.